Σαμοθρακίτικη Ντοπιολαλιά

Της Άννας Δεληγιάννη-Τσιουλπά

Ααχ η γιέρμους η πόνους!
-Ααχ, πάγου-πάγου,λάλει η Σταατγού μες στου βαπόρ’ κι γιένας ξινκός απ’ δεν-ι γήξιι Σαμουθαακίτκα έτιιχι σα παλαβός να βίι πάγου κι βήικι κατ’ ψαόκασις κι άπλουσι του χερ τ’ ξτα-ξτα κι πήει μια χιργιά κι μάνι-μάνι ντου πήγει.
-Ελάτε κυρία μου ,πάγο σας έφερα κι τραπ’ σ΄ντου κουπάνσι στου καατούν’ τς.Τι ντη θελς ντη Σταατγού!-Άι στ’ ανάθιμα βρε, πγιος σι γείπι να μι φερς πάγου;
-Εσείς κυρία μου, φωνάζετε τόση ώρα πάγο, και θα βρω και τον μπελά μου;
-Κακό ψόφου νάις,άι στ’ ανάθιμα βρε τουρλίτ’ σα δε ξερς τι ανακατεύισι;
Η ξένους ζμπάντιψι ,πήι κι γιένα καφέ κι παργούνταν τι θέλα να γεν’.
-Ααχ πάγου- πάγου λάλει πάλι η Σταατγού γιατί ντη πόνει του πουδάρτς κι ξισήκουνι ντου κόσμου.
-Μάνα μη λαλείς μπε καμέν’ γιατί οι ξινκοί οι νουμάτ’ δε ξερ’ κι παγαίν’ σ’ τσι ψαόκασις κι παίρν΄πάγου. Τι ντη θελς ντη Σταατγού:αα γι’ άαυτου βουουμώ ψαΐλα ,δώξι τς γιατί όσου να βγω στου Διντάατς αα καταντήσου μουγκίι έτς απ’ γείμι κι χουντήη! 
-Έμορ μάνα σώπα ,μουου πγιε γιένα χαπ’ για ντου πόνου κι μη λαλείς πάγου, να λαλείς κα ,πιθαίνου, να’ρχόμαστι σι λουγαργιασμό. 
Σαν ι γήπγι του χαπ’ σύχασι κι συχάσαν κ’οι γι απουδέλπ’. 
-Ααχ πιθαίνου μπε η καμέν’ άρχισι πάλι να λαλεί όπους ντη γείπι η θυγατία τς. 
Σκώθκι πάλι έευτους η ξινκός κι πήγει κι ντη σιιμάλει . 
-Κυρία μου ,όχι και να πεθάνετε στα χέρια μου, εγώ θα σας βοηθήσω! 
Γύιζ’ η Σταατγού ντου παργάτι βλεπ΄απ’ γήνταν κιος απ’ γήφιι ντου πάγου κι … 
-Ααα ουργισμένι ,ώστι ισύ γείσι , σήκου βρε πάνι να κατουήσ’ ,να κανς καμνιά δλεια , απ’ καταγένισι μι τ’ ιμένα! 
-Γιατρός είμαι ,σας παρακαλώ, να σας βοηθήσω. 
-Τι γείσι; 
-Γιατρός , να σας βοηθήσω. 
Η Σταατγού μόκου ! 
-Αα ,έλα ντε μάνα μ’ κι κουντεύου ,κουντεύου. 
-Όχι δεν κοντεύουμε ,κάντε υπομονή άλλες δυο ώρες. 
Ααχ ,τι πλάκα δεν-ι γείσι Έλληνας; Άλλα λέει η παπάς μαθέμ κι άλλα ακούν τ’ αυτιά σ’; 
-Κάντε υπομονή θα φέρω ένα γύρο να βρω τη γυναίκα μου ,να πάρω την τσάντα μου και έρχομαι! 
-Αα, γι άκσι γύρου, όχ-οχ-οχ μπαμπά μ’ δε ντου τώωγου ,μου πάι μ’ μνια τυρόπτα… 
Η γιατόος ξισγάρζι. 
Πήγι πήι ντ’ τσιάντα τ’ κι ντ΄έκανι μνι ένισ’.Μισουλάβσι η θυγατία τς κι συννουηθήκαν. 
-Κοιμηθείτε τώρα της είπε. 
-Ααα ,τώο αα φάγου ντ ‘τυρόπτα. 
-Μάνα ,μη ξαναβγάλς τσμουδγιά,ντου νους στου φαγί ντουν έις ! 
-Πάνι ισύ σ’ντ φιλινάδα σ’ ιγώ αα κμοιθώ. 
Μόλις έφγι απού κουντά η κουρτσούδα, η Σταατγού: 
Γιατέε καλά μι γύφιις φάρμακου για ντου πόνου,φέι μ’ ντε κι για του στουμάχι μ’. 
-Τώρα ,σας πονάει και το στομάχι; 
Σα φάγου μνια τυρόπτα αα σνέρτου. 
Κι πήγει η καμένους κι ντη γίφιι μνια τυρόπτα κι μώλουσι κι άφσι ντου κόσμου να γιικήσ’ του ταξίδι τ’. 
-Τι ένι μάνα απ’ ντου πόνου στου φαγί; 
Σα πουνείς κι πνας κιόλας η πόνους γέντι πγιο πουλύς. 
-Μμμ. κιο τόχουμ ιμείς έευτου :γούλου αχ-αχ κι κατ απ’δγιούμι γιατόο χα-χα-χα.